غزل شماره 79 حافظ: کنون که میدمد از بوستان نسیم بهشت
غزل شماره ۷۹ حافظ به نظر میرسد در ماه اردیبهشت یکی از سالهای دوره کمال زندگانی شاعر و در کنار سبزه و لبجویی سروده شده باشد. حافظ با شراب و یار خلوت کرده و در این وضع خود را همچون پادشاه میبیند. در ادامه از دشمنان بیوفا مثل چراغ بیپرتو یاد میکند و در انتهای غزل خاطرنشان میسازد گرچه گناهکار است به بهشت خواهد رفت.

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر
کنون که میدمد از بوستان نسیم بهشت
من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت
گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز
که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت
چمن حکایت اردیبهشت میگوید
نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت
به می عمارت دل کن که این جهان خراب
بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت
وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد
چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت
مکن به نامه سیاهی ملامت من مست
که آگه است که تقدیر بر سرش چه نوشت
قدم دریغ مدار از جنازه حافظ
که گر چه غرق گناه است میرود به بهشت
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 تعبیر فال حافظ شمازمانی فرا رسیده است که همه چیز آنطور که تو میخواهی پیش میرود پس صدمهای به آن نزن و کارها را خراب مکن. اگر لطمهای به کار وارد کنی آنچنان پشیمان میشوی که هیچگاه خود را نخواهی بخشید.
از دشمنت کمک مخواه که او صلاح تو را نمیخواهد.
هر چند که همه چیز آشفته و بهم ریخته است ولی نگران نباش اوضاع اینگونه نخواهد ماند.
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰شاهد فال: